avrupa'da katolik kilisesi kriz yaşarken afrika'da katolik nüfusta artış var (ft)

African claim to papacy
rests on growth
By Xan Rice in Lagos


In Europe, poorly attended services and emptying seminaries hint at the troubles in the
Catholic church. In Africa, clergymen have a different headache.
“We are struggling to build enough churches to accommodate everyone,” says Archbishop
Matthew Ndagoso of Kaduna, in central Nigeria. “Our numbers keep growing.”
The latest statistics from the Vatican bear this out. The global Catholic population increased
to 1.196bn at the end of 2010, up 15m from 2009. More than 6m of those new members
came from Africa, which now has 186m Catholics.
Part of that increase is due to population growth, which is higher in Africa than elsewhere.
Yet the continent also saw the biggest rise in its overall percentage of Catholics, from 18.1
per cent to 18.3 per cent. In Europe, the proportion of Catholics declined slightly to 39.9 per
cent.
The shifting demographics within the Catholic Church have come into focus this week with
Pope Benedict XVI’s shock resignation. Within hours bookmakers had put cardinals from
Nigeria and Ghana among the early favourites.
While there has not been a pope from Africa for more than 1,500 years, there is growing
speculation that the time may come soon. In 2002, while still a cardinal, Pope Benedict XVI
suggested as much in an interview, saying that an African pope would be “a positive sign for
the whole of Christendom”.
Two African candidates have been tipped as possible frontrunners to succeed Pope Benedict
XVI. The first is Nigerian Cardinal Francis Arinze, 80, the current Prefect Emeritus of the
Congregation for Divine Worship and the Discipline of the Sacraments. Once the world’s
youngest Catholic bishop, aged just 32, he rose to become one of the main advisers to Pope
John Paul II. Though his age may count against him, he is popular in the Vatican, with
conservative views in line with the church hierarchy.
The other person hotly tipped is Peter Turkson, the 64-year-old Ghanaian cardinal who
heads the Vatican’s Pontifical Council for Justice and Peace. Schooled in seminaries in his
home country and the US, Cardinal Turkson was archbishop of Cape Coast in Ghana before
becoming a cardinal in 2003. He has a reputation as a peacemaker, having mediated
between the two main parties in Ghana after the closely-contested election in 2008, and is
seen as more progressive than Mr Arinze.
While Nigeria has an estimated 25m Catholics, there does not appear to be any sense of
entitlement when it comes to the next pope. Matthew Hassan Kukah, Bishop of Sokoto said
that if the papacy was allocated as a reward for expanding congregations there would be
have to be a Latin American pope.
“It is only the Holy Spirit who knows who God wants to be pope and will nudge the cardinals
in the appropriate direction, not as a result of somebody granting a concession to Africa. God
is the god of surprises,” he said.
Father Louis Odudu, a director of the Catholic Secretariat of Nigeria, agreed. “This issue is
not on the frontburner here at all.”
Of greater concern for the Catholic clergy in Nigeria, and more broadly in Africa, is ensuring
that the church is able to keep growing strongly while maintaining the quality of its
members’ faith.
Encouraging belief is not a problem. A 2010 survey of Islam and Christianity in sub-Saharan
Africa conducted by the Pew Forum on Religion and Public Life found that more than threequarters of Africans felt religion was “very important” in their lives. In the US, by
comparison, the figure is 57 per cent. Four in five Christians in Africa attend church at least
once a week – Nigeria tops the list with an 88 per cent attendance rate – and nearly the
same number believe that the Bible is the literal word of God, the Pew study found.
The Catholic church has an advantage over some other forms of Christianity because it runs
a vast network of schools and hospitals in Africa that touch many millions of lives. But
Pentecostal churches, with their boisterous music, fiery preachers and promises of
prosperity, have made strong gains in recent years, especially among younger people. The
biggest megachurches in Nigeria draw tens of thousands of people to a single Sunday service.
“People are being tempted by these sorts of churches, especially in times of crisis” said Fr
Odudu. “We have to show them that faith is not just about miracles and seeing evil
everywhere."

merkezi ırak hükümeti'nin engelleme çabalarına rağmen k.ırak petrol ihracına devam ediyor (reuters)

Julia Payne / Jessica Donati
    LONDRA, 29 Ocak (Reuters) - Bağdat hükümetinin yasadışı
saydığı ihraç petrolünü alanları cezalandırma tehditlerine
rağmen, Avrupalı petrol şirketleri, Kuzey Irak'taki Bölgesel
Kürt Yönetimi'nin (KRG) kendi adına sattığı ham petrole giderek
artan miktarda alıcı oluyor.
    Merkezi Irak hükümeti, Ekim ayından beri kendi izni olmadan
Kuzey Irak'tan ihraç edilen hafif petrolün alıcılarına karşı
yasal yollara başvuracağını duyurmuştu.
    Normal ham petrolün Kuzey Irak'tan ihracatı ise bu yılın
başından beri yapılıyor. Irak yetkilileri, bölgeden kamyonlarla
ve Türkiye üzerinden ham petrol ihraç eden ilk şirket olan Genel
Energy'ye  karşı dava açacağını açıkladı.
    Artan uluslararası talep nedeniyle ihraç edilen petrolün
miktarı da giderek artıyor. Sektör işlemcileri, ihalelere
giderek daha çok ve değişik şirketlerin rağbet gösterdiklerini
söylediler.
    Şu ana kadar Kürt bölgesinde üretilen kondensatın
alcılarından sadece Trafigura adlı ticaret şirketi bir yaptırıma
muhatap oldu ve Irak'ta faaliyet göstermesi Aralık ayında
yasaklandı. [ID:nL5E8NBC44]
    Kuzey Irak'tan ihraç edilen petrolün miktarının bu ay
60,000 tona, yani yaklaşık günde 15,000 varile ulaşması
bekleniyor.
    Enerji Bakanı Taner Yıldız, bölgeden kondensat ve diğer
petrol türleri sevkiyatının zaman içinde günde 40,000 varile
yükselebileceğini söylemişti.
    Kürt bölgesindeki Khor Mor sahasının günlük 17,000 varillik
üretiminin  hemen hemen tümünü kondensat ürünü oluşturuyor.
Kapasite arttıkça, başka sahalardan da petrol ihracatına
başlanması için planlar yapılıyor.
    Nakliyat sektörü kaynakları, İsviçre'de kurulu Vitol ve
Trafigura gibi ticaret şirketlerinden önemli boyutta ilgi
geldiğini ve Amerikan kimyasal şirketi Dow  gibi yeni
şirketlerin de alıcılar arasına girdiğini söylediler. Ancak Dow
bu konuda bir açıklama yapmayı reddetti.
    Kürt bölgesinden çıkan en son kondensat yükü, 15 Ocak
tarihinde Ceyhan yakınındaki Toros terminalinden Lucky Lady adlı
gemiye yüklendi. Kaynaklar, bu sevkiyatın alıcısının  Crownhill
Investment Ltd. adlı küçük çaplı bir aracı şirket olduğunu
söylediler.
     Büyük ticaret şirketleri, olağandışı bir özelliği olan ya
da siyasi açıdan hassas olabilecek alımlar için bazen bağımsız
firmaları kullanıyorlar.
    Gemi izleme verilerine göre söz konusu kargo, 31 Ocak'ta
Hollanda'nın Terneuzen limanına varacak.
    Nakliyat kaynaklarının bildirdiğine göre bu ayın son
haftasında, Dow tarafından satın alınan yeni bir kondensat
kargosu, Iver Progress adlı gemiye yüklenecek.
    Merkezi Irak hükümeti, KRG'nin kendi adına yaptığı ihracatı
kaçakçılık olarak kabul ettiğini çok kez tekrarladı. Irak'ın
kamu kurumu SOMO, Irak  petrolünü ihraç etmeye yetkili tek
devlet organı.
     Bağdat hükümeti, KRG ile anlaşma yapan şirketleri Irak'ta
faaliyetten men edeceğini söylüyor.
    Irak Petrol Bakanı Abdülkeim Louaibi Pazar günü yaptığı
açıklamada, KRG ile anlaşma imzalayan ilk büyük şirket olan
Exxon'dan , Kuzey Irak ile güneydeki petrol sahaları
arasında seçim yapmasının istendiğini söylemişti.
   
   

bm'de filistin oylaması ile ilgili son durum ve analiz (reuters)

 Louis Charbonneau
    BİRLEŞMİŞ MİLLETLER, 29 Kasım (Reuters) - Birleşmiş
Milletler Genel Kurulu'nun, ABD ve İsrail'in  tehditlerine
rağmen, dolaylı yoldan da olsa egemen bir Filistin devletini
tanıma kararını bugün oylaması bekleniyor.
    Genel kanı, Genel Kurul'daki 193 ülkenin Filistin
Yönetimi'nin BM'deki gözlemci statüsünün, "tüzel" tanımına son
vererek "üye olmayan gözlemci devlet" tanımına getirecek
tasarıyı çoğunlukla destekleyeceği yolunda. Vatikan da BM'de bu
statüde temsil ediliyor.
    ABD ve İsrail bu girişimi durdurabilmek için Batı Şeria'daki
Filistin Yönetimi'ni maddi yardımı kesmekle tehdit ediyorlar.
    Bu ay Gazze'de İsrail ile Hamas arasında sekiz gün süren
çatışmalarına ardından, en az 12 Avrupalı devlet, Filistin
Devlet Başkanı Mahmud Abbas'ın tanınma çabalarını destekleme
sözü verdi.
    ABD dışişleri yetkililerinin düne kadar Abbas'ı bu
girişiminden vazgeçirme çabaları sonuçsuz kaldı. Filistin tarafı
 kararın çıkması için çabalamaktan vazgeçmiyor.
    ABD dışişleri bakanlığı sözcüsü Victoria Nuland, bunun
ABD'nin Filistinlilere verdiği ekonomik desteğin kısılmasına yol
açabileceğini tekrarladı. İsrail de Filistinliler adında
topladığı gümrük vergilerinin önemli bir bölümünü
vermeyebileceğini söyledi.
    Filistin Kurtuluş Örgütü'nün önde gelen üyelerinden Hanan
Aşravi ise dün Ramallah'ta düzenlediği basın toplantısında,
"Filistinlilere hep para konusunda şantaj yapılamaz... Arap
dünyasıyla destek için görüşüyoruz ve eğer İsrail mali önlemler
alırsa AB de bize desteğini kesmeyeceğini belirtti" dedi.
    ABD Dışişleri Bakanı Hillary Clinton da "İki devletli bir
çözümün yolu New York'tan değil, Kudüs ve Ramallah'tan geçer"
dedi.
    Üye olmayan gözlemci devlet statüsü, BM'de tam üyelikten bir
önceki aşama.  Bundan sonra Filistinliler  Uluslararası Ceza
Mahkemesi'ne başvurma hakkını elde edecekler ve isterlerse  bazı
uluslararası kurullara üye olabilecekler.
    Abbas, Avrupa ülkelerinden olabilecek en büyük desteği
sağlamak için çaba gösteriyor. Dün öğle saatleri itibariyle
Avusturya, Danimarka, Norveç, Finlandiya, Fransa, Yunanistan,
İzlanda, İrlanda, Lüksemburg, Malta, Portekiz, İspanya ve
İsviçre destek sözü veren ülkelerdi.
    Türkiye'nin de Filistin tasarısının lehinde oy kullanması
bekleniyor.
    İngiltere Filistinlilerin bazı koşulları kabul etmeleri
halinde destek verebileceğini söylerken, Almanya çekimser oy
kullanacağını bugün açıkladı.
    Genel Kurulu'nda oylama TSI 2200'de başlayacak.
   
   

 REUTERS

çin'deki yeni politbüro'da kim kimdir (the times)

Li Keqiang
Age: 57
Considered the most highly educated on the new Standing Committee and is now almost certain to become the next Premier after Wen Jiabao steps down in March next year. Like Hu Jintao, Mr Li rose from the Communist Youth League, and the organisation still represents his strongest power base. Served as party secretaries of Henan province and Liaoning during his rise.

Holds a Ph.D in economics and before 2007 was widely regarded as the prime candidate to succeed Hu as president. Mr Li was suddenly swapped into second position behind Xi at the 17th party congress: plenty of rumours about what was going on behind the scenes, but nobody is quite sure what brought the change about.
Zhang Dejiang
Age: 66
After graduating from Yanbian University in China’s northeastern province of Jilin, Mr Zhang headed over the border to take an economics degree at the Kim Il Sung University in North Korea.
Ascent through the party ranks took him back to Jilin, then on to Zhejiang and the industrial heartland of Guangdong. Has been in charge of telecoms, energy and transport industries - the areas of state-owned industry that may become the first targets of reform. After the downfall of Bo Xilai as party chief in Chongqing, Mr Zhang was drafted-in as a caretaker boss of the massive southwestern metropolis.
Liu Yunshan
Age: 65
A hardliner supposedly part of Jiang Zemin’s faction, but with close ties to Hu Jintao. Like Xi Jinping, he was among the “sent-down” youth dispatched to work in rural communes during the Cultural Revolution.
Mr Liu started his career as a schoolteacher in Inner Mongolia before embarking on a party career that took him through various sections of the party’s local - and later national - propaganda machine. Worked his way up through the ranks of the Chinese Communist Youth League, which was also Hu’s power base.
Yu Zhengsheng
Age: 67
Born in Zhejiang and a “princeling” Yu Zhengsheng graduated from Harbin’s Military Engineering Institute as an expert in ballistic missile control systems. Began his career working in radio factories before taking a job as a technician at the Research Institute for the Promotion and Application of Electronic Technology.
Later served as mayor of Yantai and Qingdao, both cities in Shandong. His great uncle was defence minister under Chiang Kai-shek, while his father was the ex-husband of Jiang Qing the woman who later became Mao Zedong’s wife. His brother defected to the US in the 1980s. Became minister of construction in 1998 and became party boss of Shanghai in 2007.
Wang Qishan
Age: 64
The son-in-law of Yao Yilin, a former vice-premier. Firmly in the princeling class, and famed for a straight talking style.
Worked as Governor of one of China’s “big four” state-owned banks in the 1990s, and was mayor of Beijing when the deadly SARS virus struck in 2003. Previously Mr Wang was considered the senior politician most likely to deal at a practical level with any banking, financial or currency reform. However, it emerged this week that he will be in charge of the party’s internal discipline watchdog.
Zhang Gaoli
Age: 66
A protégé of Jiang Zemin and an economist, Zhang Gaoli spent his early career in the oil industry. Worked his way up through the party via Guangdong province just as the industrial heartland in the south was starting to hum. During his time as party chief of Shenzen, he is considered responsible for turning what used to be a frontier town into a booming exemplar of Jiang Zemin’s model for economic development. Later became party secretary of Shandong province.

suriye kürtleri üzerine bir analiz (ft)

Syria’s Kurds prepare for life after Assad

A single patrol car sits outside the new police station in the town of Girkilige in Syria’s oilproducing heartland, the lettering on its side freshly painted in the Kurdish language.
From the dilapidated three-roomed building, once a government-owned pumping station,
Rayzan Turkmani, a clean-cut young man toting a Kalashnikov rifle, heads a ragtag force of 140
local volunteers. He explains plans to open a training academy for recruits within the month.
“It’s an emergency situation, so we have to move fast,” he says. “We are working for autonomy,
and to manage ourselves ... We must be ready when the regime falls.”
Syria’s approximately 1.7m Kurds, nearly 10 per cent of the population, are the only group with
a history of organised opposition to President Bashar al-Assad’s regime but while many towns have seen anti-government protests
during the 18-month uprising, they have refrained from joining the armed opposition.
As the uprising has evolved, however, the Kurds – largely concentrated in the country’s north-east, which
holds a significant portion of Syria’s limited but vital oil reserves – have been quietly preparing for a postAssad future, opening police stations, courts and local councils that they hope will form the foundations of
an autonomous region.
The proliferation of newly hung Kurdish flags and signs in the mother tongue in al-Hassaka province give
the impression of liberation after years of rule under the Ba’ath party, which expropriated land in Kurdish
areas, suppressed expressions of Kurdish identity and arrested thousands of Kurdish activists, especially
after riots shook the Kurdish areas in 2004 But the effort at self-governance is taking place while the regime troops maintain a presence in many of the region’s towns and cities,
appearing to turn a blind eye to what would have previously been an unthinkable threat to its power.
Mr Turkmani points to a building a few hundred metres away, where the two-starred Syrian state flag flutters overhead.
“Bashar’s police station,” he says. “They just play cards all day. They have nothing to do.”
The state’s inaction may be a strategic move to avoid opening up another front of conflict or, as many in the Syrian opposition say, could
be designed to invigorate the Kurdish separatist movement in Turkey in order to rattle Ankara as it funnels support to the rebel Free
Syrian Army.
Turkey, once a friend of the Assad regime but now one of its chief outside opponents, has expressed concerns that new institutions in the
region are dominated by the Democratic Union party (PYD), which is known for its close links to the Kurdistan Workers’ party (PKK).
The PKK is listed as a terrorist organisation by the EU and US, and its militants have stepped up their campaign in eastern Turkey in
recent months.
Tensions have been rising along the Turkish-Syrian border in recent weeks. On Tuesday a government official from the Turkish
province of Mardin said that Turkish troops had shot and killed two “terrorists” and wounded a third while returning fire on militants
who were attempting to enter the country.
Rami Abdel Rahman of the Syrian Observatory for Human Rights, an activist group, told the French news agency, AFP, that the three
men were PYD members.
Portraits of Abdullah Ocalan, the incarcerated PKK leader, gaze down from the walls of newly opened local council buildings in Girkilige,
where citizens queue to sign up for handouts sent from Iraq or to seek arbitration in local disputes.
“He is a hero for all Kurds,” says Daham Ali, a committee member at the freshly opened Mala Gel, or People’s House, in the town of
Derik, which lies in the foothills of the mountains on the Turkish border, reeling off the names of Syrians who have died in the insurgency
against Turkey.
Rival parties say the group lacks significant support and accuse the PYD of working in collaboration with the Assad regime – a claim the
party denies.
“We cannot kiss the hand that kills us,” PYD leader Saleh Muslim Mohammed, says, adding that hundreds of the party’s members still
languish in regime jails.
But as fledgling institutions take root, the PYD’s political dominance is causing friction on the ground.
“Ocalan’s school works only in oppression and propaganda for the youth to take guns and fight,” said Mohammed Ismail, leader of the
Kurdish Democratic party. A picture of him meeting the president of Iraqi Kurdistan, Masoud Barzani, who is backing some of the
Kurdish rivals to the PYD, sits on a shelf behind him. “Barzani has never used terrorism, never bombed a restaurant,” he says.
As Mr Ismail talks he receives a phone call, after which he says a young activist from his party has been detained by the PYD at a
demonstration.
“This happens – they take people, they disappear for a few days,” he says. “Maybe they release them, maybe they don’t.”
Opposing parties now hold separate demonstrations against the regime, and some express concern that friction might spill over into
conflict.
But in the meantime the PYD is the one that appears to be consolidating control.
At a party youth rally in Derik, the speaker rouses the crowd with a message from Mr Ocalan to the Syrian Kurds, which he says was
given to a lawyer on a recent prison visit.
“You must not be with Assad, you must not be with the opposition, you must be the third power in Syria,” he quotes Mr Ocalan as
saying. “You must prepare 15,000 soldiers to protect the Kurdish areas. If you don’t take this strategy you will be crushed ... Every
young Kurd must prepare themselves to join up and protect their motherland.”

financial times'ın yorumu: türkiye'nin kabusu güney sınırında gerçekleşiyor

Turkey’s nightmare
Turkey is watching its deepest fears become reality on its southern border. As Kurdish
forces take control of towns across north-east Syria, Ankara faces the possibility of an
autonomous Kurdish area emerging, in loose federation with adjacent Iraqi Kurdistan.
To the Turkish establishment, this is an existential threat: an embryonic Kurdish state
is bound to embolden Turkey’s 13m-plus Kurdish population in demands for regional
autonomy, and could try to claim chunks of Turkish territory. Worse, a powerful
element in a new coalition of Syria’s Kurdish groups is the PYD – an ally of the rebel
Kurdistan Workers Party (PKK), which has waged a 27-year struggle against the
Turkish state. The PKK is now exploiting the situation, launching massed attacks, not
the usual scattered raids, on army posts in Turkey’s south-east.
Syria’s fracture is therefore exposing the faultlines in
Turkey’s society and the limits of its influence in the
region. The west should pay more attention to this side effect of the Assad regime’s
disintegration. It needs Turkey more than ever as a stable ally amid the chaos – and
looks to the ruling AK Party as an example of a mildly Islamist government steering a
secular democracy.
There is little Turkey can do to stop the Syrian quagmire deepening. Prime minister
Recep Tayyip Erdogan has implicitly threatened cross-border strikes if the PKK sets up
bases inside Syria. But there is no appetite for sustained military intervention. Nor has
a policy of befriending the Iraqi Kurds succeeded: it was Masoud Barzani, the KRG’s
president, who brokered the new coalition of Syria’s Kurds.
However, Ankara can and must do more to prevent an escalation of ethnic and sectarian
tensions.
At home, it must redouble efforts to address the grievances of Turkish Kurds. Mr
Erdogan must ensure that a rewrite of Turkey’s constitution enshrines cultural rights
for all citizens – and addresses the crucial question of regional devolution.
And in its foreign policy, Turkey must avoid being seen as a cheerleader for Sunnis
across the region. Its rivalry with Iran is already heating up. Arms sales to Bahrain
have not gone unnoticed, and Turkish Alevis are uneasy at what they see as partisan
support for the largely Sunni Syrian uprising. Ankara could act to alleviate these fears –
for example, by pressuring Syrian rebels to abstain from revenge attacks. If Turkey is
to be a force for stability, Mr Erdogan must show he can rise above sectarian divisions.

kuzey ırak'ta petrol oyunları (reuters)

ÖZEL HABER-Kuzey Irak petrolleri için büyük oyuncular devreye giriyor
     Peg Mackey / Andrew Callus
    LONDRA, 6 Ağustos (Reuters) - Kuzey Irak'ın petrol
rezervleri bol ve kolay erişimli olma avantajına sahip ancak
yarı-özerk Kürt Bölgesel Yönetimi'yle sözleşme yaparak burada
faaliyet gösteren büyük Batılı şirketler, Kürt yönetimiyle
merkezi Bağdat hükümeti arasındaki çekişme yüzünden alacaklarını
tahsil edemiyorlar.
    Yine de bu anlaşmazlık, başka büyük şirketlerin de kuzeye
yerleşmelerine ve daha büyük özerklik peşinde olan Kürt yönetimi
için, Bağdat hükümetini kızdıran onaylarını ilan etmelerine
engel olamıyor.
    Irak konusunda çalışan önde gelen bir petrol şirketi
yöneticisi, "Kuzeye göç devam ediyor, bu bir dönüm noktası
olabilir" dedi.
    Türkiye, Suriye ve İran'la sınırları olan bu dağlık bölgede
üretim küresel ölçekte bakıldığında henüz çok zayıf ancak Kuzey
Irak Doğal Kaynaklar Bakanı Ashti Hawrami, doğru yatırımlarla ve
bir ihraç güzergahıyla 2014 yılına kadar günde 1 milyar, beş yıl
 sonra da 5 milyar varile çıkacak bir üretimin mümkün olduğunu
söylüyor.
    Petrol şirketlerinin yöneticilerine göre Hawrami,
yatırımlarını haklı gösterecek kazançlar elde etmek istemelerini
anlayışla karşılıyor. Bu şirketler, diğer Ortadoğu ülkelerinde
ise hükümetlerin kendilerine kuşkuyla yaklaştığını söylüyorlar.
    Bir yönetici, "Aradaki fark şu ki bizi burada istiyorlar,
halbuki güneyde sanki istenmiyoruz" dedi.
    Kürt bölgesindeki gelişimin önündeki en büyük engel, her
türlü ihracat faaliyetinde yetkinin Bağdat'ta olması ve merkezi
hükümet de Erbil'deki Kürt yönetimi ile imzalanan kontratların
geçerliğini tanımıyor.
    Bağdat, Kuzey'e verdiği yakıtı sınırlıyor ve ülkenin ihracat
gelirlerinin yüzde 17'sini almasını gerektiren anlaşmaya rağmen
kuzeye nakit akışını zorlaştırıyor.
    Türk şirketi Genel Enerji 2002 yılında bölgeye ilk giren
şirket olarak bu yolu açmıştı. 2003 yılında ABD önderliğindeki
işgalin ardından Norveçli DNO ve diğerleri peşinden
geldi.
    Halen 4O kadar yabancı şirket Kuzey Irak'ta petrol faaliyeti
gösteriyor. Ancak siyasi durum ve ödeme alamama sorunları
nedeniyle Kuzey Irak'a gelenler genellikle siyasi riskleri göze
alabilen ve kaybedecek fazla şeyi olmayan küçükçe şirketler
oldu.
    Ne var ki, geçen yıl Kasım ayında, petrol devi Shell'in
 bu nedenlerden dolayı bölgeden çekilmesinden dört yıl
sonra, Exxon Mobil devreye girdi ve oyunun gidişatını
değiştirdi.
    Dünyanın en büyük özel petrol şirketi olan Exxon Mobil,
Kuzey Irak'ta altı arama bölgesi için sözleşme imzaladı.
    Geçen ay  ise ABD'nin ikinci büyüğü olan Chevron
sıraya girdi ve Sarta ile Rovi alanlarındaki blokların yüzde
80'ini Hintli Reliance şirketinden satın aldı.
    Geçen hafta da, Fransız Total  Hari ve Safen
bloklarının yüzde 80'ini Marathon Oil'den satın alarak, Kanadalı
Western Zagros şirketinin işlettiği Gamian blokuna
katılan Rus Gazprom gibi, bölgede yerini aldı.
    Bu tabloya göre dünyanın en büyük 10 petrol şirketinden
dördü, Kürt Yönetimi'nin merkezi olan Erbil'de artık varlar.
    Öfkeli Bağdat yönetimi Exxon ve Total'in güneydeki büyük
projelere katılma şanslarını tehlikeye attıklarını söylüyor.  
 
    Ancak hâlâ yatırımlarını paraya dönüştüremeseler de büyük
şirketlerin yöneticileri, kuzeye olan rağbetin güneydeki sahalar
için Bağdat'ın verdiği koşulların çekici olmadığı ve savaştan bu
yana hâlâ süren kargaşa ve kalkınma çabalarının yavaş
ilerlemesinin de sorun olduğu mesajını Irak hükümetine
vereceğini düşünüyorlar.
   
    TÜRKİYE İLİŞKİLERİ
    Kuzey Irak'ın kimin eline geçerse ona çok büyük servetler
kazandırma potansiyeline sahip olan petrol varlığı, bölgedeki
genel güçler dengesi ve etnik gerilimleri de etkileyebilir.
    İhracat açısından, tam bağımsız bir Irak Kürt yönetiminin
ham petrolünü Irak arazisinden hiç geçirmeden Türkiye üzerinden
taşıması farazi olarak mümkün.
    Bölgesel Kürt Yönetimi, Mayıs ayında yaptığı açıklamayla,
Tak Tak petrol sahasından inşa edeceği yeni bir boru hattını,
halen Kerkük'ten Ceyhan terminaline uzanan ana boru hattına
bağlayacağını duyurdu.
    Ancak bu noktada var olan hassas bir nokta Kürt Yönetimi ve
yatırımcıları için sorun olabilir ve Irak Başbakanı Nuri el
Maliki'nin elini güçlendirebilir.
    Türk Başbakanı Tayyip Erdoğan dünyanın en hassas siyasi
denge hesaplarını yürütüyor.
    Erdoğan, daha önce dostça ilişkiler sürdürdüğü Suriye
Cumhurbaşkanı Beşar Esad'a karşı muhalif isyancılardan yana
tavır aldı. Böylece Türkiye'nin en uzun sınırındaki ülke,
Türkiye'nin düşmanı oldu.
    Ayrıca, Esad'ın destekçisi olan İran da Türkiye ile
dostluğundan vazgeçme ihtimali olan bir diğer komşu. Bir de
Türkiye'nin kendi hoşnutsuz Kürt kesimi var.
    Dolayısıyla Erdoğan belki de Bağdat hükümetini rahatsız
etmek istemeyebilir. Sınırında çok varlıklı bir Kürt yönetimi de
 Erdoğan'ın isteyeceği bir sonuç olmayabilir.
   Washington'daki enerji danışmanlık şirketi PFC Energy'den
Raad Alkadiri, "Şu anda Bağdat'ın en sağlam kozu Kürtlerin
bağımsız bir ihracat hattına sahip olmamaları" dedi.
    "Dolayısıyla bu sorun sonunda Bağdat-Erbil-Ankara üçgeninde
çözümlenecek ve Suriye dahil olmak üzere bölgedeki gelişmeleri
dikkate alırsak, bu ilişkinin sonucu Kürtleri de yatırımcılarını
da şaşırtacak bir yönde olabilir."
   
   
    Haberin orijinali için tıklayınız:  
ÖNEMLİ: Bu haber, linkleri yukarıda belirtilen haber ya da
haberlerden derlenmiştir. Tam çevrilmiş metin olmayabilir.

   

 (Haberi derleyen Ayşe Sarıoğlu; Redaksiyon Orhan Coşkun)

 REUTERS