bm'de filistin oylaması ile ilgili son durum ve analiz (reuters)

 Louis Charbonneau
    BİRLEŞMİŞ MİLLETLER, 29 Kasım (Reuters) - Birleşmiş
Milletler Genel Kurulu'nun, ABD ve İsrail'in  tehditlerine
rağmen, dolaylı yoldan da olsa egemen bir Filistin devletini
tanıma kararını bugün oylaması bekleniyor.
    Genel kanı, Genel Kurul'daki 193 ülkenin Filistin
Yönetimi'nin BM'deki gözlemci statüsünün, "tüzel" tanımına son
vererek "üye olmayan gözlemci devlet" tanımına getirecek
tasarıyı çoğunlukla destekleyeceği yolunda. Vatikan da BM'de bu
statüde temsil ediliyor.
    ABD ve İsrail bu girişimi durdurabilmek için Batı Şeria'daki
Filistin Yönetimi'ni maddi yardımı kesmekle tehdit ediyorlar.
    Bu ay Gazze'de İsrail ile Hamas arasında sekiz gün süren
çatışmalarına ardından, en az 12 Avrupalı devlet, Filistin
Devlet Başkanı Mahmud Abbas'ın tanınma çabalarını destekleme
sözü verdi.
    ABD dışişleri yetkililerinin düne kadar Abbas'ı bu
girişiminden vazgeçirme çabaları sonuçsuz kaldı. Filistin tarafı
 kararın çıkması için çabalamaktan vazgeçmiyor.
    ABD dışişleri bakanlığı sözcüsü Victoria Nuland, bunun
ABD'nin Filistinlilere verdiği ekonomik desteğin kısılmasına yol
açabileceğini tekrarladı. İsrail de Filistinliler adında
topladığı gümrük vergilerinin önemli bir bölümünü
vermeyebileceğini söyledi.
    Filistin Kurtuluş Örgütü'nün önde gelen üyelerinden Hanan
Aşravi ise dün Ramallah'ta düzenlediği basın toplantısında,
"Filistinlilere hep para konusunda şantaj yapılamaz... Arap
dünyasıyla destek için görüşüyoruz ve eğer İsrail mali önlemler
alırsa AB de bize desteğini kesmeyeceğini belirtti" dedi.
    ABD Dışişleri Bakanı Hillary Clinton da "İki devletli bir
çözümün yolu New York'tan değil, Kudüs ve Ramallah'tan geçer"
dedi.
    Üye olmayan gözlemci devlet statüsü, BM'de tam üyelikten bir
önceki aşama.  Bundan sonra Filistinliler  Uluslararası Ceza
Mahkemesi'ne başvurma hakkını elde edecekler ve isterlerse  bazı
uluslararası kurullara üye olabilecekler.
    Abbas, Avrupa ülkelerinden olabilecek en büyük desteği
sağlamak için çaba gösteriyor. Dün öğle saatleri itibariyle
Avusturya, Danimarka, Norveç, Finlandiya, Fransa, Yunanistan,
İzlanda, İrlanda, Lüksemburg, Malta, Portekiz, İspanya ve
İsviçre destek sözü veren ülkelerdi.
    Türkiye'nin de Filistin tasarısının lehinde oy kullanması
bekleniyor.
    İngiltere Filistinlilerin bazı koşulları kabul etmeleri
halinde destek verebileceğini söylerken, Almanya çekimser oy
kullanacağını bugün açıkladı.
    Genel Kurulu'nda oylama TSI 2200'de başlayacak.
   
   

 REUTERS

çin'deki yeni politbüro'da kim kimdir (the times)

Li Keqiang
Age: 57
Considered the most highly educated on the new Standing Committee and is now almost certain to become the next Premier after Wen Jiabao steps down in March next year. Like Hu Jintao, Mr Li rose from the Communist Youth League, and the organisation still represents his strongest power base. Served as party secretaries of Henan province and Liaoning during his rise.

Holds a Ph.D in economics and before 2007 was widely regarded as the prime candidate to succeed Hu as president. Mr Li was suddenly swapped into second position behind Xi at the 17th party congress: plenty of rumours about what was going on behind the scenes, but nobody is quite sure what brought the change about.
Zhang Dejiang
Age: 66
After graduating from Yanbian University in China’s northeastern province of Jilin, Mr Zhang headed over the border to take an economics degree at the Kim Il Sung University in North Korea.
Ascent through the party ranks took him back to Jilin, then on to Zhejiang and the industrial heartland of Guangdong. Has been in charge of telecoms, energy and transport industries - the areas of state-owned industry that may become the first targets of reform. After the downfall of Bo Xilai as party chief in Chongqing, Mr Zhang was drafted-in as a caretaker boss of the massive southwestern metropolis.
Liu Yunshan
Age: 65
A hardliner supposedly part of Jiang Zemin’s faction, but with close ties to Hu Jintao. Like Xi Jinping, he was among the “sent-down” youth dispatched to work in rural communes during the Cultural Revolution.
Mr Liu started his career as a schoolteacher in Inner Mongolia before embarking on a party career that took him through various sections of the party’s local - and later national - propaganda machine. Worked his way up through the ranks of the Chinese Communist Youth League, which was also Hu’s power base.
Yu Zhengsheng
Age: 67
Born in Zhejiang and a “princeling” Yu Zhengsheng graduated from Harbin’s Military Engineering Institute as an expert in ballistic missile control systems. Began his career working in radio factories before taking a job as a technician at the Research Institute for the Promotion and Application of Electronic Technology.
Later served as mayor of Yantai and Qingdao, both cities in Shandong. His great uncle was defence minister under Chiang Kai-shek, while his father was the ex-husband of Jiang Qing the woman who later became Mao Zedong’s wife. His brother defected to the US in the 1980s. Became minister of construction in 1998 and became party boss of Shanghai in 2007.
Wang Qishan
Age: 64
The son-in-law of Yao Yilin, a former vice-premier. Firmly in the princeling class, and famed for a straight talking style.
Worked as Governor of one of China’s “big four” state-owned banks in the 1990s, and was mayor of Beijing when the deadly SARS virus struck in 2003. Previously Mr Wang was considered the senior politician most likely to deal at a practical level with any banking, financial or currency reform. However, it emerged this week that he will be in charge of the party’s internal discipline watchdog.
Zhang Gaoli
Age: 66
A protégé of Jiang Zemin and an economist, Zhang Gaoli spent his early career in the oil industry. Worked his way up through the party via Guangdong province just as the industrial heartland in the south was starting to hum. During his time as party chief of Shenzen, he is considered responsible for turning what used to be a frontier town into a booming exemplar of Jiang Zemin’s model for economic development. Later became party secretary of Shandong province.

suriye kürtleri üzerine bir analiz (ft)

Syria’s Kurds prepare for life after Assad

A single patrol car sits outside the new police station in the town of Girkilige in Syria’s oilproducing heartland, the lettering on its side freshly painted in the Kurdish language.
From the dilapidated three-roomed building, once a government-owned pumping station,
Rayzan Turkmani, a clean-cut young man toting a Kalashnikov rifle, heads a ragtag force of 140
local volunteers. He explains plans to open a training academy for recruits within the month.
“It’s an emergency situation, so we have to move fast,” he says. “We are working for autonomy,
and to manage ourselves ... We must be ready when the regime falls.”
Syria’s approximately 1.7m Kurds, nearly 10 per cent of the population, are the only group with
a history of organised opposition to President Bashar al-Assad’s regime but while many towns have seen anti-government protests
during the 18-month uprising, they have refrained from joining the armed opposition.
As the uprising has evolved, however, the Kurds – largely concentrated in the country’s north-east, which
holds a significant portion of Syria’s limited but vital oil reserves – have been quietly preparing for a postAssad future, opening police stations, courts and local councils that they hope will form the foundations of
an autonomous region.
The proliferation of newly hung Kurdish flags and signs in the mother tongue in al-Hassaka province give
the impression of liberation after years of rule under the Ba’ath party, which expropriated land in Kurdish
areas, suppressed expressions of Kurdish identity and arrested thousands of Kurdish activists, especially
after riots shook the Kurdish areas in 2004 But the effort at self-governance is taking place while the regime troops maintain a presence in many of the region’s towns and cities,
appearing to turn a blind eye to what would have previously been an unthinkable threat to its power.
Mr Turkmani points to a building a few hundred metres away, where the two-starred Syrian state flag flutters overhead.
“Bashar’s police station,” he says. “They just play cards all day. They have nothing to do.”
The state’s inaction may be a strategic move to avoid opening up another front of conflict or, as many in the Syrian opposition say, could
be designed to invigorate the Kurdish separatist movement in Turkey in order to rattle Ankara as it funnels support to the rebel Free
Syrian Army.
Turkey, once a friend of the Assad regime but now one of its chief outside opponents, has expressed concerns that new institutions in the
region are dominated by the Democratic Union party (PYD), which is known for its close links to the Kurdistan Workers’ party (PKK).
The PKK is listed as a terrorist organisation by the EU and US, and its militants have stepped up their campaign in eastern Turkey in
recent months.
Tensions have been rising along the Turkish-Syrian border in recent weeks. On Tuesday a government official from the Turkish
province of Mardin said that Turkish troops had shot and killed two “terrorists” and wounded a third while returning fire on militants
who were attempting to enter the country.
Rami Abdel Rahman of the Syrian Observatory for Human Rights, an activist group, told the French news agency, AFP, that the three
men were PYD members.
Portraits of Abdullah Ocalan, the incarcerated PKK leader, gaze down from the walls of newly opened local council buildings in Girkilige,
where citizens queue to sign up for handouts sent from Iraq or to seek arbitration in local disputes.
“He is a hero for all Kurds,” says Daham Ali, a committee member at the freshly opened Mala Gel, or People’s House, in the town of
Derik, which lies in the foothills of the mountains on the Turkish border, reeling off the names of Syrians who have died in the insurgency
against Turkey.
Rival parties say the group lacks significant support and accuse the PYD of working in collaboration with the Assad regime – a claim the
party denies.
“We cannot kiss the hand that kills us,” PYD leader Saleh Muslim Mohammed, says, adding that hundreds of the party’s members still
languish in regime jails.
But as fledgling institutions take root, the PYD’s political dominance is causing friction on the ground.
“Ocalan’s school works only in oppression and propaganda for the youth to take guns and fight,” said Mohammed Ismail, leader of the
Kurdish Democratic party. A picture of him meeting the president of Iraqi Kurdistan, Masoud Barzani, who is backing some of the
Kurdish rivals to the PYD, sits on a shelf behind him. “Barzani has never used terrorism, never bombed a restaurant,” he says.
As Mr Ismail talks he receives a phone call, after which he says a young activist from his party has been detained by the PYD at a
demonstration.
“This happens – they take people, they disappear for a few days,” he says. “Maybe they release them, maybe they don’t.”
Opposing parties now hold separate demonstrations against the regime, and some express concern that friction might spill over into
conflict.
But in the meantime the PYD is the one that appears to be consolidating control.
At a party youth rally in Derik, the speaker rouses the crowd with a message from Mr Ocalan to the Syrian Kurds, which he says was
given to a lawyer on a recent prison visit.
“You must not be with Assad, you must not be with the opposition, you must be the third power in Syria,” he quotes Mr Ocalan as
saying. “You must prepare 15,000 soldiers to protect the Kurdish areas. If you don’t take this strategy you will be crushed ... Every
young Kurd must prepare themselves to join up and protect their motherland.”

financial times'ın yorumu: türkiye'nin kabusu güney sınırında gerçekleşiyor

Turkey’s nightmare
Turkey is watching its deepest fears become reality on its southern border. As Kurdish
forces take control of towns across north-east Syria, Ankara faces the possibility of an
autonomous Kurdish area emerging, in loose federation with adjacent Iraqi Kurdistan.
To the Turkish establishment, this is an existential threat: an embryonic Kurdish state
is bound to embolden Turkey’s 13m-plus Kurdish population in demands for regional
autonomy, and could try to claim chunks of Turkish territory. Worse, a powerful
element in a new coalition of Syria’s Kurdish groups is the PYD – an ally of the rebel
Kurdistan Workers Party (PKK), which has waged a 27-year struggle against the
Turkish state. The PKK is now exploiting the situation, launching massed attacks, not
the usual scattered raids, on army posts in Turkey’s south-east.
Syria’s fracture is therefore exposing the faultlines in
Turkey’s society and the limits of its influence in the
region. The west should pay more attention to this side effect of the Assad regime’s
disintegration. It needs Turkey more than ever as a stable ally amid the chaos – and
looks to the ruling AK Party as an example of a mildly Islamist government steering a
secular democracy.
There is little Turkey can do to stop the Syrian quagmire deepening. Prime minister
Recep Tayyip Erdogan has implicitly threatened cross-border strikes if the PKK sets up
bases inside Syria. But there is no appetite for sustained military intervention. Nor has
a policy of befriending the Iraqi Kurds succeeded: it was Masoud Barzani, the KRG’s
president, who brokered the new coalition of Syria’s Kurds.
However, Ankara can and must do more to prevent an escalation of ethnic and sectarian
tensions.
At home, it must redouble efforts to address the grievances of Turkish Kurds. Mr
Erdogan must ensure that a rewrite of Turkey’s constitution enshrines cultural rights
for all citizens – and addresses the crucial question of regional devolution.
And in its foreign policy, Turkey must avoid being seen as a cheerleader for Sunnis
across the region. Its rivalry with Iran is already heating up. Arms sales to Bahrain
have not gone unnoticed, and Turkish Alevis are uneasy at what they see as partisan
support for the largely Sunni Syrian uprising. Ankara could act to alleviate these fears –
for example, by pressuring Syrian rebels to abstain from revenge attacks. If Turkey is
to be a force for stability, Mr Erdogan must show he can rise above sectarian divisions.

kuzey ırak'ta petrol oyunları (reuters)

ÖZEL HABER-Kuzey Irak petrolleri için büyük oyuncular devreye giriyor
     Peg Mackey / Andrew Callus
    LONDRA, 6 Ağustos (Reuters) - Kuzey Irak'ın petrol
rezervleri bol ve kolay erişimli olma avantajına sahip ancak
yarı-özerk Kürt Bölgesel Yönetimi'yle sözleşme yaparak burada
faaliyet gösteren büyük Batılı şirketler, Kürt yönetimiyle
merkezi Bağdat hükümeti arasındaki çekişme yüzünden alacaklarını
tahsil edemiyorlar.
    Yine de bu anlaşmazlık, başka büyük şirketlerin de kuzeye
yerleşmelerine ve daha büyük özerklik peşinde olan Kürt yönetimi
için, Bağdat hükümetini kızdıran onaylarını ilan etmelerine
engel olamıyor.
    Irak konusunda çalışan önde gelen bir petrol şirketi
yöneticisi, "Kuzeye göç devam ediyor, bu bir dönüm noktası
olabilir" dedi.
    Türkiye, Suriye ve İran'la sınırları olan bu dağlık bölgede
üretim küresel ölçekte bakıldığında henüz çok zayıf ancak Kuzey
Irak Doğal Kaynaklar Bakanı Ashti Hawrami, doğru yatırımlarla ve
bir ihraç güzergahıyla 2014 yılına kadar günde 1 milyar, beş yıl
 sonra da 5 milyar varile çıkacak bir üretimin mümkün olduğunu
söylüyor.
    Petrol şirketlerinin yöneticilerine göre Hawrami,
yatırımlarını haklı gösterecek kazançlar elde etmek istemelerini
anlayışla karşılıyor. Bu şirketler, diğer Ortadoğu ülkelerinde
ise hükümetlerin kendilerine kuşkuyla yaklaştığını söylüyorlar.
    Bir yönetici, "Aradaki fark şu ki bizi burada istiyorlar,
halbuki güneyde sanki istenmiyoruz" dedi.
    Kürt bölgesindeki gelişimin önündeki en büyük engel, her
türlü ihracat faaliyetinde yetkinin Bağdat'ta olması ve merkezi
hükümet de Erbil'deki Kürt yönetimi ile imzalanan kontratların
geçerliğini tanımıyor.
    Bağdat, Kuzey'e verdiği yakıtı sınırlıyor ve ülkenin ihracat
gelirlerinin yüzde 17'sini almasını gerektiren anlaşmaya rağmen
kuzeye nakit akışını zorlaştırıyor.
    Türk şirketi Genel Enerji 2002 yılında bölgeye ilk giren
şirket olarak bu yolu açmıştı. 2003 yılında ABD önderliğindeki
işgalin ardından Norveçli DNO ve diğerleri peşinden
geldi.
    Halen 4O kadar yabancı şirket Kuzey Irak'ta petrol faaliyeti
gösteriyor. Ancak siyasi durum ve ödeme alamama sorunları
nedeniyle Kuzey Irak'a gelenler genellikle siyasi riskleri göze
alabilen ve kaybedecek fazla şeyi olmayan küçükçe şirketler
oldu.
    Ne var ki, geçen yıl Kasım ayında, petrol devi Shell'in
 bu nedenlerden dolayı bölgeden çekilmesinden dört yıl
sonra, Exxon Mobil devreye girdi ve oyunun gidişatını
değiştirdi.
    Dünyanın en büyük özel petrol şirketi olan Exxon Mobil,
Kuzey Irak'ta altı arama bölgesi için sözleşme imzaladı.
    Geçen ay  ise ABD'nin ikinci büyüğü olan Chevron
sıraya girdi ve Sarta ile Rovi alanlarındaki blokların yüzde
80'ini Hintli Reliance şirketinden satın aldı.
    Geçen hafta da, Fransız Total  Hari ve Safen
bloklarının yüzde 80'ini Marathon Oil'den satın alarak, Kanadalı
Western Zagros şirketinin işlettiği Gamian blokuna
katılan Rus Gazprom gibi, bölgede yerini aldı.
    Bu tabloya göre dünyanın en büyük 10 petrol şirketinden
dördü, Kürt Yönetimi'nin merkezi olan Erbil'de artık varlar.
    Öfkeli Bağdat yönetimi Exxon ve Total'in güneydeki büyük
projelere katılma şanslarını tehlikeye attıklarını söylüyor.  
 
    Ancak hâlâ yatırımlarını paraya dönüştüremeseler de büyük
şirketlerin yöneticileri, kuzeye olan rağbetin güneydeki sahalar
için Bağdat'ın verdiği koşulların çekici olmadığı ve savaştan bu
yana hâlâ süren kargaşa ve kalkınma çabalarının yavaş
ilerlemesinin de sorun olduğu mesajını Irak hükümetine
vereceğini düşünüyorlar.
   
    TÜRKİYE İLİŞKİLERİ
    Kuzey Irak'ın kimin eline geçerse ona çok büyük servetler
kazandırma potansiyeline sahip olan petrol varlığı, bölgedeki
genel güçler dengesi ve etnik gerilimleri de etkileyebilir.
    İhracat açısından, tam bağımsız bir Irak Kürt yönetiminin
ham petrolünü Irak arazisinden hiç geçirmeden Türkiye üzerinden
taşıması farazi olarak mümkün.
    Bölgesel Kürt Yönetimi, Mayıs ayında yaptığı açıklamayla,
Tak Tak petrol sahasından inşa edeceği yeni bir boru hattını,
halen Kerkük'ten Ceyhan terminaline uzanan ana boru hattına
bağlayacağını duyurdu.
    Ancak bu noktada var olan hassas bir nokta Kürt Yönetimi ve
yatırımcıları için sorun olabilir ve Irak Başbakanı Nuri el
Maliki'nin elini güçlendirebilir.
    Türk Başbakanı Tayyip Erdoğan dünyanın en hassas siyasi
denge hesaplarını yürütüyor.
    Erdoğan, daha önce dostça ilişkiler sürdürdüğü Suriye
Cumhurbaşkanı Beşar Esad'a karşı muhalif isyancılardan yana
tavır aldı. Böylece Türkiye'nin en uzun sınırındaki ülke,
Türkiye'nin düşmanı oldu.
    Ayrıca, Esad'ın destekçisi olan İran da Türkiye ile
dostluğundan vazgeçme ihtimali olan bir diğer komşu. Bir de
Türkiye'nin kendi hoşnutsuz Kürt kesimi var.
    Dolayısıyla Erdoğan belki de Bağdat hükümetini rahatsız
etmek istemeyebilir. Sınırında çok varlıklı bir Kürt yönetimi de
 Erdoğan'ın isteyeceği bir sonuç olmayabilir.
   Washington'daki enerji danışmanlık şirketi PFC Energy'den
Raad Alkadiri, "Şu anda Bağdat'ın en sağlam kozu Kürtlerin
bağımsız bir ihracat hattına sahip olmamaları" dedi.
    "Dolayısıyla bu sorun sonunda Bağdat-Erbil-Ankara üçgeninde
çözümlenecek ve Suriye dahil olmak üzere bölgedeki gelişmeleri
dikkate alırsak, bu ilişkinin sonucu Kürtleri de yatırımcılarını
da şaşırtacak bir yönde olabilir."
   
   
    Haberin orijinali için tıklayınız:  
ÖNEMLİ: Bu haber, linkleri yukarıda belirtilen haber ya da
haberlerden derlenmiştir. Tam çevrilmiş metin olmayabilir.

   

 (Haberi derleyen Ayşe Sarıoğlu; Redaksiyon Orhan Coşkun)

 REUTERS

mbk üyesi numan esin'den 1960 sonrasına ilişkin bilinmeyen notlar (cumhuriyet)

27 Mayıs’ı gerçekleştiren MBK üyesi Esin, 57 yıllık Suriye olayını anlattı

‘Halep’i alacaktık’

ERDEM GÜL

ANKARA - Meclis Darbe Komisyonu tarafından dinlenen, 27 Mayıs 1960’ta yönetime el koyan Milli Birlik Komitesi (MBK) üyelerinden Numan Esin, Türkiye’nin bugünlerde savaş noktasına geldiği Suriye ile ilgili 57 yıllık bir olayı anlattı. Esin, “1955’te bizim motorlu piyade taburunu alarma geçirdiler, 39’uncu Tümen’le birlikte. Biz Suriye’ye taarruza hazırlandık. Hedef Halep’i ele geçirmek. Niye? Suriye’yle bizim ne alışverişimiz var Allah aşkına o vakit? Efendim, İngiltere Başbakanı istemiş” dedi.

“Irak’ta ihtilal oldu, o vakit neredeyse Türk ordusunu alarma geçirdiler, Irak’a da müdahale edecektik. Dış politikada bu abartılı gösteriş merakını Türkiye’nin lehine görmüyorduk” dedi.

MBK üyeleri Numan Esin ve Mustafa Kaplan’ın Meclis Darbe ve Muhtıraları Araştırma Komisyonu bünyesindeki 27 Mayıs-12 Mart alt komisyonu tutanaklarına yansıyan ve 57 yıllık Suriye olayının da yer aldığı anlatımlarında öne çıkan başlıklar şöyle:

Önce ABD’ye sonra Rusya’ya: Şimdi, biz ihtilalle geldikten sonra, o sıralarda Kore Tugayı İzmir’den Kore’ye hareket etmek üzereydi. Hemen vaziyet ettik, durdurduk, yollatmadık, bir bölük yolladık Kore’ye, bir bölüğe indirgedik koca tugayı. Yani, biz Türkiye’nin dış politikasında da yanlışlar olduğu kanaatindeydik. Bir gösteriş içerisindeydi DP. Sonradan gittiler Amerika’da para dilenciliği yaptılar, Amerikalılar bunlara 57’den sonra yardım etmeyince de ‘Acaba Rusya’yla bir merhabaya gelsem mi?’ filan diye öyle bir niyetleri olmuş.

Menderes asılmayacaktı: Şimdi mesela o vakit bizim fikrimiz, Türkeş tabii o işin başında, akıllı bir adam Türkeş, hepimizden de daha tecrübeli. Yahu adam asmakla filan memlekete hizmet edilmez. Bu işe bir çözüm bulalım, nasıl bulalım? Gidiyor, o vakit Dışişleri Bakanı... Selim Sarper. Evet. Ona talimat veriyor, diyor ki ‘Git İsviçre büyükelçisiyle görüş, biz Türkiye’de devlet adamlarından 10-15 kişiyi İsviçre’ye göndereceğiz.’

Amerikalılardan hoşlanmıyorduk: Biz gençler, Amerikalıların Türk ordusunun içinde bu kadar mesafe almasından hoşlanmıyorduk.

Kontrgerilla sonradan başladı: (Kontrgerilla). Onlar başlamıştır. İşte bazı subayları komando kursundan falan geçirmek suretiyle. Ben bunların gücünü 12 Mart’ta yaşayarak öğrendim. (Ziverbey’de) Öyle öğrendim. Özel harekâtçıların ne kadar etkili olduklarını.

İhtilal yapılacağına inanmıyordu: Menderes zaten kendisine karşı bir ihtilal yapılacağına inanmamış. Yani ‘Ben bu kadar hizmet ediyorum, bu ordu bana niye karşı geldi? Bu Mehmetçik mi bana silah çekecek?’ İnanamıyor adam. Üniversite öğrencileri neredeyse yakasına yapışıyor, o 555 K hareketlenmesi var ya, o meydanda onların arasına düşüyor, orada bile tam bilinçlenmiş değil, Celal Bayar orada işin ciddiyetini anlıyor, ama o da ‘sıkıyönetimle hallederiz’ diye düşünüyor.

Said-i Nursi’nin mezarı: İçişleri Bakanı ve Cemal Paşa, efendim, işte, iki şeye karar veriyorlar: Bir, 55 ağayı biliyorsunuz... Onları Sivas’ta topluyorlar. Bir de Bediüzzaman Said-i Nursi Hazretleri’ni de, işte, üç ay evvel vefat etmiş, onun mezarını da duyduğum kadarıyla Isparta’nın bir köyüne...

suriye'de muhalefeti kim finanse ediyor? the times'ın haberi..

Sponsors of war: Syria rebels financed by shady figures with hidden agendas

Anthony  Loyd
A distant sponsor finances the war among the olive groves and walnut trees high on the
Jebel Akrad mountains. Sometimes he supplies the rebel fighters there with weapons
and ammunition. More often he gives them money, hundreds of thousands of Syrian
pounds, that are carried along hidden trails by a courier coming from Turkey.
With the sponsor’s support the rebels can raid, harry and ambush the logistic routes
and outposts of the Syrian army in the valley beneath them. Without it, the hundred
men of the “Thwar Tahrir” khattiba (brigade), one of a dozen rebel units in the area,
would be little more than desperate renegades struggling to survive.
There is one major problem in the relationship. The rebels do not know who their
sponsor is. “We know what we are fighting against, but we don’t know exactly who we
are fighting for,” admitted the khattiba’s commander, Lieutenant Ahmad, a tall
athletic man in his mid-twenties who was an infantry officer in the Syrian army before
defecting to join the rebel Free Syrian Army (FSA) seven months ago.
“A middleman in Turkey masks the sponsor’s identity. We can never deal with him
directly. At the moment there are no conditions to the money and weapons we receive.
But I’m worried that one day there might be.”
The commander’s concerns epitomise the fears shared by numerous opposition
elements inside Syria, as well as Western powers and the wider international
community.
The influx of weapons and money to FSA fighters has increased the tempo of fighting,
bringing clashes to the streets of Damascus and widening the conflict throughout Syria
to the point where the International Committee of the Red Cross has termed the
revolution a “civil war”.
There are strong moral arguments for arming the rebels and ending President Assad’s
regime. But who exactly is financing the revolution and what is their agenda?
Syria’s revolution is expensive. In just a few months of fighting, Lieutenant Ahmad has
learnt how high the financial costs can be. In the valley beneath us, clearly visible in the
light of late afternoon, a Syrian army unit mans a heavily fortified post on the highway
leading southwest to the city of Lattakia. A fortnight ago, Lieutenant Ahmad led 70
men in a night raid on the post, killing 14 Syrian soldiers and leaving two armoured
BMP fighting vehicles aflame.
“We hit them hard, but it cost a lot,” he admitted, cradling a Polish Kalashnikov as he
looked down at the Syrian post. The rumble of artillery echoed in the distance and
smoke from burning forests smeared the horizon.
“In just an hour of fighting we used 3,000 rounds of ammunition and 15 RPGs. At $2 a
bullet and around $1,000 for an RPG that’s about $21,000 (£13,500) at current prices.
Now, until the next payment of money arrives, we are restricted to defending
ourselves.”
Lieutenant Ahmad founded the khattiba three months ago, drawing together smaller
ad hoc FSA groups already present in the villages on the Jebel Akrad, a strategic
mountain range above the main road linking Lattakia with the interior.
“Weapons and munitions were my first big problem,” he said. “We didn’t have enough
of anything. But money is an issue too. It costs 96,000 Syrian pounds (£1,000) every
ten days just to feed my khattiba.”
Yet soon after forming his unit, Lieutenant Ahmad was approached by a Syrian
businessman living in Turkey, who offered to act as a “wasta”, a go-between on behalf
of a mysterious sponsor. Lieutenant Ahmad agreed, but not all his fighters were happy.
Some, including Lieutenant Ahmad’s elder brother Mohammed, knew the businessman
by reputation as a black marketeer and warned against involvement with him. “The
wasta is a crook,” Mohammed said. “He makes money out of us with false accounting
for our ammunition expenditure and keeps cash for himself. Each khattiba here has
similar problems with their middlemen. But ours is the worst.”
The first lump sum of cash duly arrived, along with a computer and Chinese radios.
Then came the weapons: AK47s and RPGs smuggled in via Turkey from Libya and
Iraq. More money followed, usually Syrian currency, but sometimes US dollars. The
largest single tranche to the khattiba in the past three months has been 1.5 million
Syrian pounds, equivalent to £15,000. The sum was just in excess of the amount
needed for a night raid. But Lieutenant Ahmad and his rebels remained uneasy.
“The middleman’s accounts are deliberately chaotic so that he can take money for
himself,” he said. “And the equipment is often not as it should be. We asked for good
boots. The middleman bought them using the sponsor’s money. They were Chinese.
They were useless. They fell apart after ten days. I’m sure the wasta charges the
sponsor for high-quality equipment, and keeps the cash difference.”
Later, a Syrian activist who knew the middleman personally told me that the man was
based in the southern Turkish city of Antakya and acquired weapons and money
through a second Syrian businessman, a former dentist with close business ties to
Saudi Arabia. But after that the trail goes cold. Is it official Saudi support coming in
through Syrian go-betweens, or that of a private donor, Salafists or the Muslim
Brotherhood?
“I don’t know the answer,” said Lieutenant Ahmad. “It would be much better if the
sponsor dealt with us directly, or else through an official central committee run by the
FSA. At least then we would have some form of transparency and end the deception.
“But what choice do we have? We want to overthrow Assad. And to do that we need
money and weapons.”